"Lola, alis na po ako. Punta na akong school. " sabi ko kay lola.
"Owkei. Ingatz palagi ah. Imbitahan mo naman si Fafa B mo minsan dito. Para may kalandian naman ako kahit minsan. Kasi bata pa siya. Mahilig ako sa mga 15 years old. Ahihihi." sabi ni lola.
"Ganun po ba? Try ko po. Geh bye." paalam ko.
"Wait lang. Iiwan mo ako mag-isa dito? Doon muna ako sa compyuteran. Magdodota lang.Ah! Magjajamlegend na nga lang ako pra masaya." sabay tawa.
Sabay kaming lumabas ng bahay. Ni-lock ni lola ang pinto.
"La! Bakit niyo po ni-lock?! Pano na kayo papasok niyan?" sambit ko.
"Don't wori! Dati akong akyat-bahay kaya ayos lang sa akin. Baka kasi akyatin yung bahay natin eh." sagot niya.
Dumeretso na ako sa sakayan ng jeep. Kumembot-kembot si lola papuntang kompyuteran.
After 10 minutes.
Nakarating din sa school. Binati ko ang mga taong kakilala ko na nakakasalubong ko. Sana makita ko na ang "Siomai Prince" ng buhay ko. Na-miss ko siya. Bakit kasi umalis siya kaagad kahapon. Hindi ko tuloy siya nakasamang kumain sa McDollibee. Kasama ko lang si Gino. Hay. Hindi ko alam kung bakit mahal na mahal ko siya. Makapunta na nga ako sa locker ko.
Sa locker #214. [locker ni Ava.]
"Watta!" bigla kong nasabi.
Bakit may rosas na nakalagay sa handle ng locker ko? At... favorite color ko pa. Pucha Pink. [Fuchsia] Ambaet naman ng nagbigay sa akin nito. Siguro si Gino. Hmm. Kainis naman.Ilang beses ko bang sasabihin na hindi ko siya gusto? Napaka-hunghang naman niya kung hinde niya maintindihan yun. Kukuha na nga lang ako ng gamit.
Sa classroom.
[Ang mga classmates ay nagbubulungan ng pumasok si Ava.]
Bakit kaya? Ano nanamang pasabog ang papasabugin ng mga classmates ko? Pakshet naman. Matanong nga ang seatmate ko...
"Oist. Baket kayo nagbubulungan?" tanong ko.
Tinuro niya ang blackboard. Tumingin naman ako. May nakasulat doon. May mga drawing ng mga puso. Napakaganda. At nakalagay pa ay...
Mahal na Mahal Kita Ava .
Ikaw lang talaga.
Ang cute naman. Siguro si Gino nanaman? Bwiset siya. Sana tantanan niya na ako. Kung si Bogart lang sana ang gumawa niyan, ako na siguro ang pinakamasayang babae sa buong mundo. Kung sana...
Natapos ang buong tatlong period ng walang teachers. Ang saya. Recess na pala. Bakit ganun? Nagpunta ako sa canteen. Walang tao. Bakit ang weird ng araw na ito? Super weird. Tapos may mga arrow pa na naka-drawing sa mga floor. Masundan nga. Walang magawa eh. Busog pa naman ako kaya okey lang mag-skip ng recess.
Sa arrow #1 : YOU
Sa arrow #2 : I
Sa arrow #3 : ANOTHER
Sa arrow #4 : COULD
Sa arrow #5 : FIND
Sa arrow #6 : SEARCH
Sa arrow #7 : NEVER
Sa arrow #8 : MY
Sa arrow #9 : AND
Sa arrow #10 : WHOLE
Sa arrow #11 ; THROUGH
Sa arrow #12 : LIFE
Sa arrow #13 : THROUGH
Sa arrow #14 : AND
Sa arrow #15 : .
Sa pagkolekta nga mga arrows at pagsunod sa mga direksyon nito, napunta ako sa Botanical garden. At may nakasabit na pulang tela. May masking tape sa gilid. Kailangan ko pala ipagdikit-dikit ang mga arrows para maka buo ng sentence. Sinubukan ko ngunit sadyang napakahirap. Hirap talaga. Hmpf!
"Kailangan mo ng tulong?" dinig ko mula sa aking likuran.
Si Bogart. Napangiti ako ng marinig ko ang kanyang boses.
"Sige" sabi ko.
"Sus. Yan lang pala. Chickenjoy lang sakin yan. Akin na yung masking tape. Ako na bubuo niyan." sabi ni Bogart.
Pagkatapos ng 20 seconds, nabuo na niya ang sentence. At ang kinalabasan ay:
I COULD SEARCH MY WHOLE LIFE THROUGH AND THROUGH AND NEVER FIND ANOTHER YOU.
"Ayan, tapos na. Sa tingin mo ba tama?" tanong ni Bogart sa akin.
"Oo. Tama." pangiti kong sabi.
Gusto ko siyang tanungin.
"Sino sa tingin mo ang gustong magpahatid ng mensaheng 'yan para sa akin?" tanong ko kay Bogart.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit. Duis ligula lorem, consequat eget, tristique nec, auctor quis, purus. Vivamus ut sem. Fusce aliquam nunc vitae purus.
Post a Comment